W dniu 26 listopada 2014 roku Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok (sygn. akt II FSK 115/13) dotyczący momentu uznania wydatków za koszt uzyskania przychodów na potrzeby CIT, w sytuacji gdy na potrzeby księgowe są one rozliczane w czasie.
Sprawa dotyczyła spółki, która w związku z prowadzoną przez siebie działalnością dokonywała periodycznych remontów środków trwałych (w tym tzw. remontów średnich i generalnych). Zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości spółka planowała, aby wydatki ponoszone na ww. remonty były amortyzowane w czasie na zasadach analogicznych do amortyzacji środków trwałych. W konsekwencji, dla potrzeb księgowych wartość wydatków poniesionych na remonty średnie i generalne stanowiłaby koszt księgowy dopiero w chwili dokonywania odpisów amortyzacyjnych.
W związku z powyższym, spółka zwróciła się do Ministra Finansów z prośbą o wydanie interpretacji indywidualnej potwierdzającej, że wydatki remontowe, które dla potrzeb księgowych będą podlegały amortyzacji, będą stanowić koszt uzyskania przychodu dla potrzeb CIT jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. w momencie zaewidencjonowania tego kosztu w jakiejkolwiek formie w księgach rachunkowych spółki.
W wydanej interpretacji indywidualnej Minister Finansów stwierdził, iż wydatki te powinny być rozpoznane w czasie, tak jak na potrzeby rachunkowości.
Sprawa trafiła ostatecznie do NSA, który przyznał rację spółce. Zdaniem sądu za dzień poniesienia kosztu należy uznać dzień wpisania wydatku do ksiąg rachunkowych na podstawie faktury, nie natomiast dzień uznania go za taki koszt z punktu widzenia przepisów ustawy o rachunkowości.
