Wyrokiem z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18 pomiędzy Dong Yang Electronics (DY) a Dyrektorem Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) rozstrzygnął kwestię stałego miejsca prowadzenia działalności Gospodarczej w VAT.
Sprawa dotyczyła DY, która świadczyła usługi montażu podzespołów na materiale powierzonym przez inny podmiot koreański (LG Korea). Fizycznie, towary do DY dostarczała, a następnie zmontowane towary odbierała LG PL (spółka zależna LG Korea), która zajmowała się składowaniem i logistyką gotowych produktów LG Korea.
W takim stanie faktycznym, według polskich organów podatkowych, DY powinno wystawić faktury z polskim VAT, z uwagi na rzekome stałe miejsce prowadzenia działalności LG Korea, którym miała być właśnie spółka LG PL posiadająca siedzibę w Polsce. Z powyższym stanowiskiem nie zgodził się DY, w rezultacie czego TSUE musiał rozpatrzyć następujące kwestie:
- Czy z samego faktu posiadania przez spółkę mającą siedzibę poza terytorium Unii Europejskiej, spółki zależnej na terytorium Polski, można wywieść istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce?
- Czy podmiot trzeci zobowiązany jest do analizy stosunków umownych pomiędzy spółką z siedzibą poza terytorium Unii Europejskiej a spółką zależną, w celu ustalenia, czy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce przez tę pierwszą spółkę?
TSUE wskazał, że usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną, oraz że usługodawca ten nie jest zobowiązany do badania, w celu dokonania takiej oceny, stosunków umownych łączących te dwa podmioty.
