W dniu 9 sierpnia 2016 r. NSA wydał dwa korzystne dla podatników orzeczenia, dotyczące opodatkowania PIT nieodpłatnych świadczeń pracowniczych (sygn. akt II FSK 1970/14 oraz II FSK 1920/14).
Pierwszy z wyroków dotyczył pracowników oddelegowanych do pracy za granicą oraz związanych
z tym wydatków ponoszonych przez zatrudniającą ich Spółkę, takich jak transport, nocleg, opłaty za media czy posiłki. W ocenie Spółki, ww. wydatki nie powinny stanowić przychodu ze stosunku pracy po stronie pracownika, bowiem pobyt pracownika w miejscu noclegu, jak również jego transport wynika jednoznacznie z konieczności wykonywania czynności służbowych poza główną siedzibą pracodawcy. Zarówno organy podatkowe, jak i WSA nie zgodziły się z takim stanowiskiem. Jednak NSA uchylił poprzedzające rozstrzygnięcia i uznał, że powyższe wydatki nie są wykonywane w interesie pracownika, a pracodawcy, który dzięki ponoszonym wydatkom może prowadzić swoją działalność za granicą.
Drugie orzeczenie dotyczyło Spółki, która zatrudnionym pracownikom zapewnia bezpłatny dojazd pomiędzy miejscem pracy a miejscowością zamieszkania, wykupując u lokalnego przewoźnika usługę przewozu osób, która to usługa jest wyceniana ryczałtowo. Z transportu może korzystać każdy pracownik, ale pracodawca nie wie, kto faktycznie z niego korzysta. W związku z powyższym Spółka uznała, że nie może precyzyjnie ustalić wysokości przychodu. Organy podatkowe uznały jednak, że okoliczność ta nie wyklucza opodatkowania tych świadczeń PIT. Jednak zarówno WSA, jak i NSA zgodziły się ze stanowiskiem Spółki. NSA stwierdził, że skoro nie można ustalić wysokości świadczenia dla konkretnego pracownika, to nie można również przypisać mu przychodu.
