W dniu 26 października 2021 r. NSA wydał postanowienie (sygn. II FSK 210/19) o przedstawieniu składowi 7 sędziów tego Sądu do rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości:
„Czy przepis art. 26a § 1 o.p., znajdzie zastosowanie do sytuacji, w której płatnik wypłacając podatnikowi wynagrodzenie ze stosunku pracy – będące przychodem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. – nie obliczył, nie pobrał i nie odprowadził zaliczki na podatek dochodowy, z uwagi na posiadaną interpretację indywidualną, do której się zastosował, a która to interpretacja została następnie zmieniona bądź wygasła?” A w przypadku odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie: „Czy przepis art. 26a § 1 o.p. znajdzie również zastosowanie w przypadku, gdy podatnik – realizując obowiązek samoobliczenia podatku – wpłacił należny podatek obejmujący także kwotę odpowiadającą wysokości niepobranej przez płatnika zaliczki?
Wątpliwości te pojawiły się na tle sprawy związanej z wypłatą pracownikom odszkodowania z tzw. Programu Dobrowolnych Odejść (PDO). Płatnik od wypłaconych odszkodowań nie pobrał i nie odprowadził zaliczek na PIT, opierając się na otrzymanej wcześniej w tej sprawie interpretacji indywidualnej, zgodnie z którą wypłacone kwoty stanowiły przychód zwolniony z podatku. Mimo, iż interpretacja ta okazała się błędna i została następnie przez organ zmieniona, płatnik podlegał zwolnieniu z obowiązku zapłaty podatku na postawie art. 14m Ordynacji podatkowej. Pojawiła się zatem wątpliwość, czy w tej sytuacji obowiązek zapłaty podatku powinien ciążyć na byłym pracowniku, który co prawda sam uiścił podatek, ale następne wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie jego nadpłaty. Powołał się przy tym na art. 26a Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania – do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik.
Innego zdania były jednak organy podatkowe – w ich ocenie przepis ten nie znajdzie zastosowania w sytuacji, gdy płatnik zastosował się do interpretacji, która następnie została zmieniona, co spowodowało wygaśnięcie jego zobowiązania. Tego samego zdania był WSA w Lublinie (sygn. I SA/Lu 489/18), który oddalił skargę podatnika stwierdzając, że usprawiedliwione zaniechanie poboru podatku przez płatnika, stanowiące konsekwencję udzielonej mu interpretacji, nie daje podstaw dla ochrony podatnika i wykluczenia jego odpowiedzialności. Dopiero NSA, rozpatrując skargę kasacyjną podatnika, nabrał wątpliwości co do odpowiedzialności podatnika w takie sytuacji i postanowił przedstawić je do rozstrzygnięcia poszerzonemu składowi 7 sędziów.
Zapraszamy Państwa do śledzenia naszego profilu na LinkedIn: (https://www.linkedin.com/company/ita-doradztwo-podatkowe-sp-z-o-o), gdzie codziennie omawiamy najnowsze orzecznictwo w sprawach podatkowych oraz publikujemy najważniejsze informacje dotyczące zmian legislacyjnych, jak również istotne komunikaty Ministerstwa Finansów.
