W dniu 31 marca 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok (sygn. akt II FSK 707/13) w sprawie opłaty nakładanej na podmioty świadczące usługi będące reklamą napojów alkoholowych, zgodnie z przepisami ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
Sprawa dotyczyła podmiotu, który zawarł z producentem piwa umowę o współpracy. Na podstawie umowy podmiot zobowiązał się do nadania prowadzonemu lokalowi wystroju promującego marki producenta m.in. poprzez uwidacznianie logo marek na dystrybutorach, szklankach i podkładkach pod nie. Naczelnik Urzędu Skarbowego podczas prowadzonej kontroli uznał, że podmiot świadczył usługi polegające na reklamie alkoholu. W konsekwencji, organ obciążył podmiot opłatą z tytułu świadczonych usług reklamowych na podstawie art. 132 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Stanowisko organów podatkowych potwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi. Zdaniem Sądu I instancji, pod pozorem świadczenia usługi promocji, podmiot w rzeczywistości reklamował produkty danego producenta napojów alkoholowych, co rodzi zobowiązanie z tytułu opłaty za reklamę alkoholu.
Sprawa trafiła do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który podzielił stanowisko prezentowane przez organy podatkowe oraz WSA w Łodzi. W opinii NSA, umieszczanie na podstawie umowy o współpracy logo producenta napojów alkoholowych na dystrybutorze, szklankach i podkładkach do tych szklanek, stanowi o świadczeniu usługi reklamowej. Według Sądu II instancji, z fragmentów umowy jednoznacznie wynika, że skarżący zobowiązał się do publicznego (w prowadzonym przez siebie lokalu) rozpowszechniania znaków towarowych producenta napojów alkoholowych, służących ich popularyzowaniu. NSA nie zgodził się przy tym z podmiotem, iż jego działania nie miały charakteru publicznego. W opinii Sądu, o tym, czy dane miejsce ma charakter publiczny wystarczy stwierdzenie, że dostęp do niego ma bliżej nieokreślona liczba osób. Przesłanką do odstąpienia od wymierzenia opłaty nie jest także, zdaniem NSA, argument, że zamieszczanie znaku graficznego logo marki w lokalu gastronomicznym jest formą informowania konsumenta o sprzedawanych produktach. W związku z powyższym, według Sądu, podmiot na podstawie umowy o współpracy świadczył usługę będącą reklamą napojów alkoholowych i z tego tytułu był zobowiązany do uiszczenia 10% opłaty na podstawie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
