W dniu 23 sierpnia 2016 r. NSA wydał wyrok (sygn. akt II FSK 1958/14) dotyczący ujmowania sprzedanych wirzytelności w kosztach podatkowych.
Sprawa dotyczyła Spółki, która jest operatorem platformy telewizji cyfrowej, a także nadawcą kanałów telewizyjnych. W ramach prowadzonej działalności Spółka zawiera z abonentami umowy o świadczenie usług telewizyjnych. Wierzytelności z tytułu świadczonych przez Spółkę usług są przez Spółkę zaliczane do przychodów należnych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Część abonentów dokonuje płatności na rzecz Spółki w terminie określonym w umowie, część spóźnia się z płatnością
a niektórzy w ogóle nie realizują swoich zobowiązań. W związku z powyższym Spółka dokonała sprzedaży przedawnionych wierzytelności na rzecz podmiotu zewnętrznego za cenę niższą niż ich nominalna wartość. Spółka zwróciła się do MF o potwierdzenie możliwości zaliczenia do KUP strat powstałych z tytułu odpłatnego zbycia własnych wierzytelności przedawnionych, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT.
Organ podatkowy w wydanej interpretacji uznał, iż Spółka nie może przedmiotowej straty zaliczyć do kosztów. Zdaniem organu, skoro nie można ujmować w KUP wierzytelności przedawnionych to dotyczy to również wierzytelności sprzedawanych po przedawnieniu. WSA natomiast, do którego odwołała się Spółka, uznał, że do KUP można zaliczyć tylko wydatki związane z dochodzeniem sprzedanej
i przedawnionej wierzytelności. Rację Spółce przyznał dopiero NSA. W wydanym wyroku sąd II instancji stwierdził, że nie ma znaczenia, czy wierzytelność przedawniła się czy nie, dla możliwości zaliczenia strat powstałych z tytułu ich sprzedaży do kosztów podatkowych.
