W dniu 5 lutego 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok (sygn. akt II FSK 3113/12) w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu zbycia przedawnionych wierzytelności.
Sprawa dotyczyła spółki, która rozważała sprzedaż przedawnionych wierzytelności. Cena sprzedaży zostałaby ustalona na poziomie wartości rynkowej wierzytelności, który jest niższy od wartości nominalnej. W wyniku sprzedaży wierzytelności spółka poniosłaby stratę w wysokości różnicy pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a ceną jej sprzedaży. W konsekwencji, spółce nasunęły się wątpliwości, czy strata z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności, które były uprzednio zaliczone do przychodów należnych spółki na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, stanowić będzie dla spółki koszt podatkowy.
Minister Finansów w interpretacji indywidualnej uznał, że skoro przedawnione wierzytelności nie mogą być kosztem podatkowym na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, to strata z tytułu ich sprzedaży nie może zostać zaliczona do kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 39 tejże ustawy.
Zarówno WSA, jak i NSA nie zgodził się ze stanowiskiem Ministra Finansów. Według Sądu II instancji, art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT dotyczący przedawnionych wierzytelności, jak i art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT dotyczący straty z tytułu zbycia wierzytelności uprzednio zarachowanej jako przychód, mają dwa niezależne od siebie zakresy. W opinii NSA, nie ma żadnych racji gospodarczych, aby z treści art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT wyłączać stratę z tytułu sprzedaży wierzytelności przedawnionych, w sytuacji gdy wierzytelność ta została uprzednio zarachowana jako przychód należny.
