W dniu 10 sierpnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wydał interpretację indywidualną (sygn. IPTPB3/4510-202/15-3PM) w zakresie przesłanek uznania wierzytelności za nieściągalną.
Sprawa dotyczyła spółki, która wskazała, że zdarzają się sytuacje, w których usługobiorcy nie regulują należności wobec spółki za świadczone przez nią usługi w terminie. W takiej sytuacji spółka wzywa dłużników do dobrowolnej zapłaty. Jeżeli pomimo to dłużnicy nadal nie regulują zobowiązań sprawa kierowana jest do sądu. W trakcie postepowania sądowego dłużnicy najczęściej kwestionują roszczenie spółki, a po wydaniu pozytywnego dla spółki wyroku, wykorzystują przysługujące im środki odwoławcze.
W związku z powyższym spółka wniosła o potwierdzenie, że brak dobrowolnej płatności przez dłużnika oraz kwestionowanie przez niego wierzytelności w postępowaniu sądowym, będzie oznaczało, że uprawdopodobniona zostaje nieściągalność wierzytelności. W konsekwencji, spółka będzie mogła zaliczyć odpisy aktualizujące wartość należności do kosztów uzyskania przychodu.
Spółka stanęła na stanowisku, że sytuacja, taka jak opisana powyżej odpowiada przesłance wskazanej w art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. d ustawy o CIT, zgodnie z którym nieściągalność wierzytelności jest uprawdopodobniona, jeżeli wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego. Zdaniem Spółki, nie ma znaczenia, która strona – wierzyciel czy dłużnik – wytacza powództwo przed sądem. Uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności należy bowiem oceniać w sposób obiektywny, biorąc pod uwagę w szczególności zachowanie dłużnika oraz sytuację w jakiej znajduje się podatnik będący wierzycielem.
Dyrektor Izby Skarbowej uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe i odstąpił od uzasadnienia prawnego.
