W dniu 28 października 2016 r. NSA wydał orzeczenie (sygn. akt I FSK 425/15) dotyczące prawidłowego sposobu rozliczenia powtarzalnych dostaw towarów.
Spór dotyczył Spółki zajmującej się sprzedażą farb i lakierów. Spółka transportuje swoje towary do magazynów wynajmowanych od stałych klientów, znajdujących się przy ich fabrykach. Do momentu pobrania towaru z magazynu, Spółka ma wyłączne prawo do dysponowania towarem jak właściciel. Pobranie towaru z magazynu jest każdorazowo potwierdzane odpowiednim dokumentem. Równocześnie, strony ustaliły, iż będą się rozliczać w okresach rozliczeniowych, maksymalnie miesięcznych.
Mając na uwadze powyższe, Spółka wystąpiła do organu podatkowego z zapytaniem, czy może przyjąć, że obowiązek podatkowy powstaje ostatniego dnia ustalonych w umowie okresów rozliczeniowym – np. na koniec każdego miesiąca. Zgodnie ze stanowiskiem Spółki, taką możliwość daje art. 19a ust. 3 i 4 ustawy o VAT. Izba skarbowa uznała stanowisko Spółki za nieprawidłowe uzasadniając, iż ww. przepisy mają zastosowanie wyłącznie do tzw. dostaw ciągłych. W przedmiotowej sprawie natomiast dostawy nie miały charakteru ciągłego, ponieważ istniała możliwość wyodrębnienia każdej pojedynczej dostawy towarów. Spółka zaskarżyła stanowisko izby skarbowej do WSA w Łodzi, który przyznał rację skarżącej. Sprawa ostatecznie trafiła do NSA.
NSA zgodził się ze stanowiskiem zaprezentowanym przez izbę skarbową w wydanej interpretacji. W uzasadnieniu stwierdził, że metoda rozliczania dostawy towarów proponowana przez Spółkę mogłaby prowadzić do sytuacji, w której Spółka, poprzez zapisy umowne, wpływałaby na moment powstania obowiązku podatkowego.
Nie zostało jeszcze opublikowane pisemne uzasadnienie wyroku NSA.
