W dniu 17 listopada 2015 r. NSA wydał orzeczenie (sygn. akt II FSK 2565/13), z którego wynika, że kwota odszkodowania wypłacona pracownikowi na mocy zawartej pomiędzy stronami stosunku pracy ugody sądowej jest kosztem uzyskania przychodów pracodawcy.
Spór dotyczył zwolnienia przez Spółkę pracownika na podstawie art. 52 kodeksu pracy tj. rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę z winy pracownika bez zachowania terminu wypowiedzenia. Pracownik pozwał Spółkę żądając przywrócenia do pracy oraz zapłaty należnego odszkodowania. W wyniku rozmów ugodowych pomiędzy pracownikiem a Spółką doszło do zawarcia ugody sądowej, na mocy której Spółka zobowiązała się do zapłaty odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę w kwocie niższej niż wskazywało pierwotne żądanie pracownika. Zmieniona została również podstawa rozwiązania stosunku pracy na porozumienie stron.
W związku z powyższym Spółka powzięła wątpliwość, czy odszkodowanie wypłacone na rzeczy byłego już pracownika można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki nie ulega wątpliwości, że odszkodowanie stanowi dla pracownika przysporzenie majątkowe mające swoje źródło w łączącym uprzednio strony stosunku pracy. Tym samym dla Spółki będącej pracodawcą jest to koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodu. Ponadto Spółka wskazała na związek przyczynowo- skutkowy istniejący pomiędzy poniesionymi kosztami, a celem – odszkodowanie zostało bowiem wypłacone w celu uniknięcia ciężarów większych od rzeczywiście poniesionych.
Ze stanowiskiem Spółki nie zgodził się ani Minister Finansów, ani WSA. W wyroku WSA uznał, iż nie sposób ocenić, że wypłata odszkodowania stanowi świadczenie bezpośrednio związane ze stosunkiem pracy. Zdaniem sądu wypłata należnego odszkodowania miała charakter wyłącznie sanacyjny.
Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się NSA, który uznał, iż racjonalnym było wypłacenie przez Spółkę kwoty odszkodowania w wysokości niższej niż wskazywało wstępne żądanie pracownika sformułowane w pozwie. Ponadto, zdaniem NSA, w rozpatrywanym stanie faktycznym należało zachować symetrię opodatkowania po obu stronach stosunku prawnego – skoro po jednej ze stron powstał przychód, po drugiej musi istnieć możliwość rozliczenia kosztu.
